اضطراب می تواند با مشاوره روانی، و یا به طور مستقل درمان شود. در نهایت، مسیر درمان به علت ایجاد اضطراب و ترجیحات بیمار بستگی دارد. اغلب درمان آن ترکیبی از روان درمانی، رفتار درمانی، و دارو است.
گاهی اوقات اعتیاد به الکل، افسردگی، یا شرایط همزمان دیگر ، اثر قوی بر
روی فرد می گذارند که برای درمان اختلال اضطراب باید صبر کنیم تا شرایط هم
زیستی آن کنترل شوند.
* چگونه اضطرابم را کم کنم؟
در برخی موارد، اضطراب ممکن است در خانه و بدون نظارت پزشک درمان شود. با
این حال ممکن است محدود به شرایطی باشد که در آن مدت اضطراب کوتاه و علت
شناسایی شود و ممکن است حذف یا اجتناب شود. چندین تمرین برای مقابله با این
نوع اضطراب توصیه می گردد:
یاد بگیرید استرس را در زندگیتان کنترل کنید . فشار و کار های ضرب العجلی
را کم کنید، و متعهد شوید زمانی کوتاه از مطالعه و یا کار دست بکشید.
انواع تکنیک های آرامش اعصاب را یاد بگیرید. می توانید در مورد تکنیک های
مدیتیشن فیزیکی در فروشگاه های کتاب و فروشگاه های بهداشتی اطلاعات کسب
کنید.
تنفس عمیق شکمی را تمرین کنید که شامل تنفس عمیق و آرام از طریق بینی است.
هوا را وارد شکم خود کنید، و سپس به آرامی هوا را از دهان خارج کنید. اما
تنفس عمیق برای مدت زمان طولانی ممکن است منجر به سرگیجه شود.
انرژی منفی را با انرژی مثبت جایگزین کنید. یک لیست از افکار منفی که دارید بنویسید و آن را با یک لیست از افکار مثبت جایگزین کنید.
خودتان را موفق و رو به پیشرفت و مبارز با ترس تصور کنید.
با کسی که حمایتتان می کند صحبت کنید
ورزش کنید
یک حمام گرم و طولانی بگیرید
در یک اتاق تاریک استراحت کنید
مشاوره
روش استاندارد درمان اضطراب ، مشاوره ی روانی است که می تواند شامل درمان
شناختی- رفتاری، روان درمانی، یا ترکیبی از این درمان ها باشد.
هدف درمان شناختی-رفتاری به رسمیت شناختن و تغییر الگوهای تفکر بیمار است
که با اضطراب و احساسات مزاحم همراه است. این نوع از درمان دارای دو بخش
اصلی است: یک بخش شناختی که برای محدود کردن تفکر و یک بخش رفتاری که برای
تغییر واکنش آدم ها به اشیاء یا موقعیت های اضطرابی طراحی شده است.
به عنوان مثال، یک بیمار که اختلال پانیک (وحشت زدگی) دارد و تحت درمان
شناختی-رفتاری است ، ممکن است یاد بگیرد که حملات پانیک (وحشت زدگی) حملات
قلبی واقعی نیستند. کسانی که برای اختلال وسواس و پاکیزگی تحت این درمان
هستند ممکن است با یک درمانگر کار کنند که دستان خود را کثیف کنند و زمان
طولانی تری قبل از شستن صبر کنند. کسانی که به اختلال استرس پس از ضربه
مبتلا هستند با یک درمانگر کار خواهند کرد تا رویداد آسیب زا را در شرایطی
امن به یاد بیاورند تا ترس ناشی از آن را کاهش دهند. درمان های مبتنی بر در
معرض قرار گرفتن ، اساسا مردم را با ترس خود مواجه می کنند و سعی کنند به
آنها کمک کنند تا حساسیتشان نسبت به موقعیت های اضطراب زا را کم کنند.
روان درمانی نوع دیگری از درمان مشاوره ای برای اختلالات اضطرابی است که
شامل صحبت کردن با یک روانپزشک، روانشناس، مددکار اجتماعی و یا مشاور می
باشد. جلسات برای کشف علل ایجاد اضطراب و راه های ممکن برای کنار آمدن با
علائم برگزار می شود.
داروهایی که برای درمان اضطراب استفاده می شوند:
برای درمان دارویی اضطراب ، انواع مختلفی از مواد مخدر به کار می رود. اگر
علت اضطراب یک بیماری فیزیکی است، درمان به منظور از بین بردن آن بیماری
خاص خواهد بود که ممکن است به عمل جراحی یا داروهای دیگر منتهی شود تا
تحریکات فیزیکی اضطراب تنظیم شود . اغلب با این حال، دارو هایی مانند
داروهای ضد افسردگی، بنزودیازپین ها، سه حلقه ای، و بتا بلوکرها برای کنترل
برخی از علائم جسمی و روانی مورد استفاده قرار می گیرند.
در طول دوران اضطراب با یک دسته از داروهایی به نام بنزودیازپین ها درمان
می شدند. در حال حاضر به دلیل اعتیاد آور بودن آنها ،استفاده از آنها کاهش
یافته است. این داروها ممکن است چند عارضه ی جانبی به جز خواب آلودگی و
وابستگی داشته باشند. برخی بنزودیازپین های رایج عبارتند از:
دیازپام (والیوم)
آلپرازولام (زاناکس)
لورازپام (آتیوان)
کلونازپام (کلونوپیم)
سالمندانی که بنزودیازپین مصرف می کنند ، در طول پانزده سال آینده بیشتر در
معرض خطر قابل توجهی از زوال عقل در حال توسعه قرار خواهند گرفت. محققان
دانشگاه بوردو سگالن فرانسه در مجله پزشکی بریتانیایی درسپتامبر ۲۰۱۲ موضوع
گزارش داده اند که برای تقریبا سی درصد از سالمندان در فرانسه بنزودیازپین
تجویز می شود. مقدار تجویز بنزودیازپین در انگلستان و ایالات متحده آمریکا
بسیار پایین تر است، اما هنوز هم تعداد قابل توجهی از بیماران را نشان می
دهد.
از داروهای ضد افسردگی ( به ویژه کلاس مهارکننده های بازجذب سروتونین ) نیز
معمولا برای درمان اضطراب استفاده می کنند . مهار کننده های بازجذب
سروتونین عوارض جانبی کمتری نسبت به دارو های ضد افسردگی قدیمی دارند، اما
آنها هنوز هم به احتمال زیاد با شروع درمان باعث وحشت، تهوع و اختلال
عملکرد جنسی خواهند شد . برخی دارو های ضد افسردگی عبارتند از:
سرترالین (زولوفت)
پاروکستین (پاکسیل)
فلوکستین (پروزاک)
سیتالوپرام (سلکسا)
ونلافاکسین (افکسور)
دارو های سه حلقه ای گروهی از داروها هستند که ازمهار کننده های بازجذب
سروتونین قدیمی تر هستند و کارایی بهتری برای اختلالات اضطرابی نسبت به
اختلالات وسواس دارند. این داروها می توانند باعث ایجاد عوارض جانبی مانند
سرگیجه، خواب آلودگی، خشکی دهان، و افزایش وزن شوند. دو نوع از سه حلقه ای
ها عبارتند از:
ایمی پرامین (توفرانیل)
کلومیپرامین (آنافرانیل)
داروهای مکمل مور استفاده برای درمان اضطراب شامل مهارکننده های مونوآمین
اکسیداز، بتا بلاکرها، و بوسپیرون هستند. مهارکننده های مونوآمین اکسیداز
مانند فنلزین (ناردیل)، ترانیل سیپرومین (پارنیت) و ایزوکاربوکسازید
(مارپلان)، قدیمی تر از دارو های ضد افسردگی هستند که برای درمان برخی از
اختلالات اضطراب استفاده می شوند.
محدودیت در رژیم غذایی و جلوگیری از مصرف
داروهای دیگر مانند داروهای ضد درد از عوارض این دارو ها محسوب می شوند.
بتا بلاکر ها مانند پروپرانولول (ایندرال)، معمولا برای درمان ناراحتی های
قلبی استفاده می شوند، اما همچنین می توانند علائم جسمی برخی اختلالات
اضطرابی را درمان کنند. بوسپیرون (بوسپار) نوع دیگری از داروها است که
انتقال دهنده های عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد تا اضطراب کنترل کند اما
فاقد عوارض جانبی خواب آلودگی و وابستگی است. با این حال با سرگیجه، سردرد و
تهوع همراه است.
چگونه می توان از اضطراب جلوگیری کرد؟ قهوه در فنجان
مصرف کافئین خود را برای کمک به کاهش حمله های اضطراب کم کنید
اگر چه از اختلالات اضطراب نمی توان جلوگیری کرد، ولی راه هایی برای کاهش
خطر ابتلا به آن و روش هایی برای کنترل یا کاهش علائم وجود دارند.
توصیه هایی برای کاهش اضطراب عبارتند از:
کاهش مصرف کافئین، چای، نوشابه، و مصرف شکلات.
با یک دکتر یا داروساز قبل از استفاده از داروهای گیاهی مشورت کنید که این
داروها تا چه میزان حاوی مواد شیمیایی هستند که ممکن است به تشدید اضطراب
کمک کنند .
ورزش منظم.
خوردن غذاهای سالم.
داشتن یک الگوی خواب منظم.
مشاوره و پشتیبانی پس از یک تجربه آسیب زا و یا نگران کننده .
اجتناب از الکل، حشیش.